Ik twijfel niet zo heel vaak of ik een blog wel moet schrijven. Deze keer heb ik dat wel. We hebben namelijk een nieuwe medewerkster aangenomen, en niet zomaar iemand. Marjolein kan dingen, die wij niet kunnen.
Ze heeft een superscherp oog voor details, blijft geconcentreerd, al komt iets iedere dag tien keer voorbij. Ze is kritisch en stelt vragen waar wij niet bij stilstaan en zij neemt ook zelden zomaar iets voor waar aan. En dat zijn prachtige kwaliteiten voor het werk dat wij doen, want ja het moet allemaal wel kloppen, hé. Maar het gaat ook samen met wie ze is: niet gemiddeld en niet standaard (voor zover iemand standaard zou kunnen of moeten willen zijn): Marjolein heeft autisme.
Wij hebben dus een ‘medewerkster met mogelijkheden’ aangenomen. Vandaag de dag ben je dan als bedrijf of organisatie ‘woke’ en kun je je daarmee onderscheiden als werkgever (en dat vooral in je marketing goed uitbuiten). Juist dat stuit mij tegen de borst, want het zou niet meer dan normaal moeten zijn dat iedereen mee kan doen in de samenleving, dat ieder mens gelijkwaardig is, niets meer en niets minder. Tenslotte heeft iedereen zijn beperkingen om dat woord toch te gebruiken.
Daar zouden we minder over moeten praten en meer gewoon doen. Elkaar leren kennen, met ieder zijn mogelijk- en onmogelijkheden. Zo is Marjolein in december en januari bij ons komen proefdraaien. Of het iets voor haar zou zijn en of wij voldoende leuk werk voor haar zouden hebben. Werk waar ook zij blij van zou worden. We proberen rustig op te bouwen en de werkzaamheden en het aantal uren in haar tempo uit te breiden, zodat het leuk blijft voor iedereen.
En eigenlijk zouden we altijd zo met elkaar moeten omgaan. Kijken wat je leuk vindt, wat je nu al kunt en waar je naar toe zou kunnen groeien. Niet om de beste versie van jezelf te worden, want je bent goed zoals je bent. Wel om te ontdekken tot waar het voor jou en ons leuk is of tot waar de mogelijkheden reiken. Als we zo met elkaar omgaan, het beste in elkaar naar boven proberen te brengen, dan kan het toch niet anders dan dat de juiste vrouw (of man) op de juiste positie komt.
Deze start was zowel voor Marjolein als voor ons best wel spannend, maar we zijn heel goed begeleid door Hennie Bos van Lentewerk. Zowel Marjolein als ik kunnen nog steeds bij haar terecht in nieuwe situaties waar we nog niet samen zijn geweest. Ook daarom hebben we een goede start gehad en ik zie nog veel mogelijkheden voor Marjolein, misschien zelfs wel als onze eigen kwaliteitscontroleur.
Dus waarom heb ik deze blog geschreven? Niet om te laten zien hoe goed of inclusief wij wel zijn, maar om onbevangen Marjolein voor te stellen als onze nieuwe medewerkster. Waar we blij mee zijn om wie ze is en wat ze kan. En omdat we samen ervaren dat uitgaan van iemands mogelijkheden zoveel beter werkt dan kijken naar wat iemand niet (zo goed) kan of zou kunnen.
Ofwel… Marjolein, welkom!
Frank.